Er is al genoeg geschreven over hoe social media ons dagelijkse leven beïnvloedt. Het is tijd om even 180 graden te draaien en de blik de andere kant op te richten: 2011 wordt het jaar waarin het gewone leven doordringt in social media. Wedden?
Het klinkt misschien een beetje à la Andy Warhol: does life imitate social media, or does social media imitate life? Dat ons leven er anders uitziet door internet en social media, daar zal iedereen het over eens zijn – ik zal er daarom hier ook niet op ingaan. Wat mij meer fascineert, is hoe enthousiast mensen zijn om anderen die ze via social media hebben ontmoet, in het echt te ontmoeten.
Deze fascinatie is bij mij aangewakkerd door de beweging die Social Media Club heet. Begonnen in de VS en overgewaaid naar Nederland, komen mensen met een bovenmatige interesse in social media regelmatig bij elkaar om te luisteren naar interessante praktijkvoorbeelden van mensen die deze nieuwe kanalen succesvol inzetten in hun dagelijkse leven en werk. Dat begon met de Social Media Club in Amsterdam en verspreidde zich al snel uit over de rest van Nederland.
Ik heb zelf de geboorte van de SMC in Den Bosch vanaf het begin mogen meemaken. In november dronk ik, na afloop van een Social Media Club-avond in Eindhoven, een biertje met een oud-collega. We vroegen ons allebei af waarom deze club nog niet in 073 bestond. Diezelfde avond herhaalden we die vraag op Twitter, waarop ongeveer twintig mensen spontaan aanhaakten om mee te doen. Deze week was de eerste bijeenkomst met veel meer inschrijvingen dan dat er plek was in de zaal. Binnen 24 uur na afloop hebben zich alweer 100 mensen gemeld voor het vervolg.
Bieren met tweeps
Dit is zeker niet het enige voorbeeld van geslaagde IRL-bijeenkomsten (IRL = In Real Life). In veel steden worden tweetups georganiseerd, die wat vrijblijvender zijn – gewoon een biertje drinken met de mensen die je kent via Twitter. Femke Halsema trok vorig jaar meer dan duizend mensen met een Twitter-feest.
Een verklaring hiervoor? Die heb ik niet. Ik kan hooguit voor mezelf spreken: ik ga graag naar Social Media Club-bijeenkomsten om iets te leren, en ideeën uit te wisselen over mijn vakgebied en om mensen tegen te komen die ik alleen ken van hun avatar. Dat laatste geldt overigens met name voor regionale bijeenkomsten.
De mens achter de avatar
Interessanter vind ik wat de impact van deze bijeenkomsten op de werking van social media zal zijn. Pakweg vijf jaar geleden, toen we kennis maakten met Hyves, gingen we voorzichtig ons leven online delen met onze vrienden en met LinkedIn kwamen daar zakelijke contacten bij. Inmiddels is het aantal platforms enorm, en zijn we ook wat vrijer geworden in het toelaten van nieuwe mensen in onze netwerken, ook als we ze (nog) niet kennen. Twitter gebruik ik zelf heel pragmatisch: ik ga iemand volgen die ik ken of die me interessant lijkt – pas als het tegendeel bewezen wordt, haak ik af. No harm done. Op die manier zijn er wel wat mensen blijven hangen die ik nog nooit gezien of gesproken heb, maar van wie ik wel het gevoel heb dat ik ze ken omdat ik regelmatig iets van ze lees. Toch moet je iemand een keer echt gezien of gesproken hebben, om echt een connectie te hebben. En dat is volgens mij een belangrijke drijfveer voor Tweetups en aanverwante bijeenkomsten: een nieuwsgierigheid naar de persoon achter die avatar.
#tvoh
Als de voortekenen niet bedriegen, dan zien we in 2011 veel meer van dit soort bijeenkomsten. De Social Media Clubs zijn niet meer te houden (zelfs Veghel heeft er een!). Een logische volgende stap zou zijn als er bijeenkomsten worden gehouden over onderwerpen die juist niets met social media te maken hebben, Ik verwacht dat dit jaar Twitter pas echt mainstream doorbreekt (kijk alleen al naar de enorme toestroom van mensen op Twitter door programma’s als The Voice of Holland). Waar het nu nog met name mensen zijn in de marketing, media, communicatie of politiek, zal Twitter eenzelfde weg bewandelen als Hyves, waardoor ook steeds meer kinderen, huisvrouwen en ouderen een account gaan aanmaken. Dat maakt weer de weg vrij voor bijeenkomsten over een onderwerp dat niks met social media te maken heeft – zeg maar een Tupperware-party die wordt uitgezet op Twitter.
3, 2, 1: 0.0!
En zo is de volgende stap na Web 2.0 niet 3.0 (ik vind dat sowieso iedereen die deze term gebruikt met het grootst mogelijk wantrouwen moet worden bejegend), maar gaan we weer terug naar de oorsprong, het echte leven. En dat is ook niet 1.0 – want dat was het internet waarop organisaties via statische websites hun informatie uitstortten over de grote massa. Nee: na 2.0 volgt 0.0.
En hoe meer ik erover nadenk, hoe logischer ik het vind. Ook in mijn dagelijkse werk, waarin ik organisaties onder meer advies geef over wat ze kunnen doen met social media, merk ik dat evenementen het een stuk gemakkelijker (en logischer) maken om in gesprek te komen met je doelgroep. Want daar zie je ook de mensen die je volgt in het echt (IRL!), en er is niet veel meer dan een hashtag (en het liefst ook een Twitterfountain) nodig om met andere bezoekers in gesprek te komen.
(Het ontwerp van het shirt is overigens van Tim de Waard en Daniel Samama: zie hier hun website)