Het Vaticaan heeft de communicatie gemoderniseerd en heeft een Twitter-account en een YouTube-kanaal. Maar er is meer voor nodig om goed te communiceren met je publiek, blijkt in tijden van crisis. Die schijnen ze daar te hebben, of ze nou willen of niet. En dan blijkt het Vaticaan dezelfde problemen te hebben als veel (andere) bedrijven.
In de Time van vorige week was een mooi artikel te lezen over de manier waarop het Vaticaan met de pers omgaat. Het gaat uiteraard specifiek in op de situatie rond het misbruik door priesters over de hele wereld. En het beschrijft vooral hoe de moeizame relatie met de buitenwereld tot stand komt.
Het Vaticaan heeft zich de laatste jaren opener opgesteld in de communicatie, o.a. met de inzet van social media. Alhoewel die kwalificering misschien iets te optimistisch is. Want hoe ‘social’ ben je als je via Twitter niemand volgt en nooit de dialoog aangaat en als je in je YouTube-kanaal alle mogelijkheden tot feedback (comments, ratings, replies) blokkeert? Toch lijkt men zich open te stellen voor de 21ste eeuw. Of: leek.
Het artikel schetst hoe deze pogingen, geleid door ‘father’ Federico Lombardi, directeur van het Vaticaanse persbureau, smoren in de interne organisatie. Het hoger ‘management’ ziet in veel van de kritiek een complot tegen de Paus en de Katholieke kerk. Lombardi bestrijdt intern die opvatting, maar is aan het vechten tegen de bierkaai. Daar komt bij dat de communicatielijnen lang en hiërarchisch zijn; Lombardi spreekt de Paus bijvoorbeeld zelf amper over de hele kwestie.
Net een echt bedrijf
Natuurlijk gaat het artikel over het Vaticaan. Toch roept het veel ook herkenning op. Want veel van de constateringen in het artikel gelden voor veel (gewone) bedrijven. Een greep uit het artikel (doorhalingen en cursieven zijn van mij):
For centuries years, the papacy company has operated with the conviction that it answers to no earthly power shareholders only. Many in Rome HQ still believe that to be the case, but nowadays the church’s faithful company’s customers and other stakeholders also believe in the sanctity of a free and vigorous press, with its unrelenting questions and nose for controversy. This all makes running modern media relations for the Vatican company, in polite terms, a job from hell.
“We must be aware of the criteria under which the media react, the speed and the vastness, as well as the expectations for a response.”
[…] You can only have so much insulation of the Pope CEO from those on the front lines. The bureaucratic logic ends up blocking your message and only creates confusion in the end.
Het artikel geeft een mooi kijkje in de communicatiekeuken van het Vaticaan. Maar zeg eens zelf: hoe open staat het hogere management in jouw bedrijf voor de (social) media? En wanneer heb je de CEO voor het laatst gesproken?
Dus voordat we ons uitspreken over de communicatieve gang van zaken in het Vaticaan (ik heb het dus niet over het misbruik zelf!), moeten we misschien even goed naar onszelf kijken.
Of zoals Iemand het ooit mooi zei: “Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen.”