Gisterochtend, op de laatste dag van PICNIC was een wiebelende boot het toneel voor een discussiepanel over “Global TV and the Multiplatform Future“. Voor mij persoonlijk interessant vanuit m’n werk, maar op zich alleen al de moeite waard vanwege de aanwezigheid van Ben Hammersley in het panel. Dan weet je dat er tegendraadse meningen komen en goeie soundbites. En we werden niet teleurgesteld. Oh, en de discussie zelf was ook goed…
De panelleden in deze sessie waren (vlnr op bovenstaande foto):
- George Freriks, CEO bij de Dutch Media Hub, een gesubsidieerd samenwerkingsverband van 35 Nederlandse bedrijven die de ambitie hebben samen “The Digital Gateway to Europe” te vormen.
- Seth Shapiro, Principal of consultancy bij New Amsterdam Media LLC, medeoprichter van Media Valuation Partners, en professor op de USC School of Cinematic Arts.
- Ben Hammersley, schrijver, technologist en adviseur voor overheden en bedrijven en editor at large bij WIRED magazine.
- Howard Goldkrand, Medeoprichter van SoundLab Cultural Alchemy en Innovations Director bij Modernista!
Het werd een open en veelzijdige discussie. Hieronder een poging tot de weergave van een aantal onderwerpen dat aan bod kwam.
Timing van uitzending
Een van de belangrijkste new realities waar televisiemaatschappijen en contenteigenaren mee te maken krijgen is het issue van de timing van uitzending. Howard Goldkrant (HG) was betrokken bij de ontwikkeling van een interactieve game rond de serie Dexter, ingepland tussen seizoenen 4 en 5. In die game werden clues gegeven aan gebruikers, maar door de wereldwijde deelname sliepen veel fans uit bijv. Australië op momenten dat dat gebeurde. Daarom is een dage aangewezen waarop in een 24-uurs periode diverse clues werden gepubliceerd, zodat iedereen even veel kans had om te winnen.
Het eerste punt is dat van de synchronisatie van uitzendschema’s: in Nederland lopen we vaak een jaar of meer achter op de VS met de uitzending van series. Ben Hammersley verwacht dat uiteindelijk het artistieke uitgangspunt het uitzendschema gaat bepalen om ervoor te zorgen dat mensen allemaal vanuit dezelfde kennis van de serie kunnen deelnemen aan games, social media, etc.
Op kleinere schaal speelt dan nog wel het issue van de tijdverschillen. Alleen al binnen de VS speelt dat omdat de oostkust 3 uur voorloopt op de westkust. Zo zijn er ervaringen met dramatische cliffhangers en finales van series, bijv. Lost en Sopranos, waar mensen aan de westkust zich 3 uur lang moesten afsluiten van media als Twitter en Facebook om geen spoilers tegen te komen.
Hetzelfde gebeurde bijv. bij de MTV Video Music Awards in 2010 toen Kanye West … afijn, je weet wel. MTV had een online wall gemaakt waar de hoeveelheid buzz rond celebrities werd weergegeven d.m.v. de grootte van diens avatar. Toen Kanye’s profielfoto bijna net zo groot was als z’n ego, begrepen de mensen aan de westkust ook dat er het een en ander om hem te doen zou zijn.
Bij internationale afgestemde uitzending op dezelfde dag zal dit timeshift-probleem alleen maar groter worden. Zo werd een series finale van Dr. Who eerst in Engeland uitgezonden en later diezelfde dag in de VS. Dat betekende wel dat verstokte fans aan de VS-westkust zichzelf zo’n 7 uur ‘social media geheelonthouding’ moesten opleggen, waaronder een paar van Hammersley’s vrienden: “They voluntarily disconnected from the modern world, from the 21st century, missing out on all kinds of other stuff as well. That’s kind of weird, right?”
De oplossing zou kunnen liggen in slimme filters, al zijn de huidige daarvoor nog lang niet goed genoeg.
1ste, 2de en 3de schermen
TV-kijken wordt steeds meer een persoonlijke ervaring in plaats van een sociale, vooral door de opkomst van meer devices voor mediaconsumptie -de 2nd en 3rd screens van mobiel, tablet, pc, etc.-, de mogelijkheden van on-demand content -bijv. Uitzending Gemist- en van social recommendations: aanbevelingen-op-maat door het combineren van de voorkeuren van de mensen binnen je sociale netwerk.
De vraag die daaruit meteen volgt, is of het 1st screen nog wel het echt het primaire scherm is. Met name jongeren zijn veel eerder geneigd als eerste naar hun mobiel te grijpen. Misschien ook niet zo gek, volgens Hammersley: “The idea of having a single-purpose device nailed to the wall is ridiculous. Also, the first thing that a 4-year old kid does is trying to swipe and pinch the screen, which obviously doesn’t work. The television is a fundamentally broken thing.”
Contenteigenaren en omroepen zien dat ook in en zijn naarstig bezig met het bereiken van de 2de en 3de schermen. Niet alleen met de videocontent, maar ook met tools voor de interactie daaromheen. Al zijn ze wel zoekende daarin: George Freriks vertelde van de twijfel bij Sony om hun 2nd screen-app in Facebook te integreren of separaat aan te bieden.
Zoals wel vaker verwoordde Hammersley het helder: “The user doesn’t give a fuck about that. The audience makes its own choice and simply goes where it wants. The content owners should simply go where the audience is. Just like the French general said: ‘I must follow them, for I am their leader!’”
Goldkrand bevestigde dit beeld met een anekdote over de Dexter-game. IRC-chats erover vormden een veelvoud van de discussies op het officiële forum, hoogstwaarschijnlijk door de hogere sense of ownership van deze kanalen.
Statistieken en cijfers
Er is nog een reden waarom contenteigenaren en omroepen huiverig zijn voor het gebruik van eigen 2nd screen-oplossingen. Ze zijn namelijk al jaren gelukkig in een situatie waarin ze niet weten wat hun werkelijke bereik is en zijn bang voor de truth in numbers, de harde cijfers die de internet-gebaseerde apps zullen opleveren. Iedereen weet dat de kijkcijfers gefingeerd zijn.
Want hoeveel mensen kijken nou daadwerkelijk naar de TV als deze aanstaat? En hoe goed letten ze op? Niemand die het echt weet, dus worden de opgepompte cijfers aangehouden. Iedereen weet het, iedereen accepteert het en niemand wil die ene persoon zijn die wordt uitgekotst door de sector door ‘harde’ cijfers te gebruiken of eisen. Hammersley: “Nobody wants to be the guy to topple the system in the whole industry. It’s a social thing.”
Maar met apps en website lijkt daar geen ontkomen aan. Of minder althans. Want ook zaken als banner-blocking en -blindheid calculeren we bijv. nog amper in. Hammersley: “The human brain is hardwired to not see banners. Who here has a favorite TV ad?” <veel handen> “And who has a favorite banner?” <1 hand> “See? And that one hand is probably an advertiser.”
Noot redactie: zie over banner-blocking en de kwaliteit van plaatsing ook de coverstory van Adformatie van deze week: “38 procent van banners is onzichtbaar“.
Dat alles neemt echter niet weg dat zaken als interactie en kwalitatieve input van gebruikers een feedbackkanaal zijn waar TV-makers nog aan zullen moeten wennen.
Live TV vs on-demand
Eén van de troeven van traditionele televisie is live TV, dat juist in de combinatie met social media aan kracht wint. Maar zelfs daar treden barstjes op, want tijdens de revoluties in Egypte en Tunesië schakelden veel Amerikanen van het alom beschikbare CNN naar het vaak alleen via internet beschikbare Al Jazeera. Die zender had volgens hen een veel betere verslaggeving van de gebeurtenissen, o.a. door betere toegang tot beelden van betogers.
Daarom is het heel interessant om te zien wat er gaat gebeuren tijdens de Olympische Spelen in Londen volgend jaar. Daar zullen 80.000 mensen met HD-camera’s op de tribune zitten en beelden de wereld in sturen. Alle panelleden zijn erg benieuwd hoe het IOC en de omroepen daarmee om zullen gaan. Shapiro half-grapte dat het 3G-netwerk misschien wel wordt platgegooid, maar de verwachting is dat als dat in het Olympisch dorp doen, de boel in de fik wordt gestoken. Goldkrand: “And they’re good at that in London!”
Natuurlijk is het goed in beeld brengen van sport en nieuws een specialisme, een ambacht. Maar de vraag is of de kijkers daar veel waarde aan hechten en geld of aandacht voor advertenties voor over hebben.
Content owner vs fans
Wat vooral duidelijk lijkt te worden, is dat TV-makers de macht van de fan nog lijken te onderschatten. Goldkrand maakt die fout niet meer. Rond de Dexter-game die hij hielp ontwikkelen, waren sommige fans meer betrokken, sneller en beter op de hoogte van de ontwikkelingen dan sommige van de mensen die werkten voor de serie en/of game zelf. Het ging zelfs zó ver, dat ze een specifieke fansite in de gaten hielden om te zien of ze geen stomme fouten hadden gemaakt.
Shapiro vertelde dat hij ooit bij de start van de serie Heroes aan de maker vroeg hoe lang hij dacht dat de serie zou lopen. Die antwoordde dat hij geen idee had hoe lang de serie op TV zou verschijnen, “but online it’s gonna run forever” door fan fiction, fan reenactments, etc.
Goldkrand verbaasde zich er ook over dat bij de verkoop van YouTube aan Google de oprichters niet een fonds hadden opgezet om de makers van de populairste films op hun site te helpen beter te worden. Dat zou een extra boost gegeven kunnen hebben.
Hammersley: “There is no monopoly on skill. Fans can be a great asset for content creators. In fact, I would really like to see that in a couple of years, there will be an Emmy Award for Best Fan.”
Een prikkelende gedachte die duidelijk maakt wat het hele panel onderschreef: de toevoeging van meerdere kanalen aan de traditionele TV biedt kansen en is niet tegen te houden. Dat betekent niet het einde van studio’s, contenteigenaren en omroepen.
Goldkrand: “This is absolutely not an obituary for broadcast!” Maar dat het TV-landschap gaat veranderen, daarover twijfelt niemand meer.