Vorige week werd bekend gemaakt dat mijn werkgever, Fontys Hogescholen, in september 2011 start met de opleiding Digital Publishing Studies. Het klinkt super interessant: “studenten opleiden die zich specialiseren in het digitaal uitgeven van media content”. Maar wat leer je dan? Ik wil niet kritisch klinken, ik ben alleen zeer benieuwd naar de scope van de opleiding.
Mijn hersenen kraken. Ik kom er niet uit. Wat is Digital Publishing? Wanneer je de definitie op Wikipedia bekijkt, kom je tot de conclusie dat Digital Publishing het domein is van ‘echte’ uitgevers. Van de commerciëlen, bedrijven die het voor het zeggen hebben. Maar waar laat dat jou en mij? Wij geven toch ook digitale content uit? Zijn wij geen uitgevers van digitale content? Ook het individu heeft door de digitale revolutie namelijk de kans gekregen om op gemakkelijke wijze te publiceren. Denk aan tools als WordPress, Blurb, Flipboard, Facebook, Twitter, etc.
Als iedereen een uitgever kan zijn, wat betekent dit dan voor de toekomst van het uitgeversvak en voor een opleiding als Digital Publishing?
1. Armoe troef?
Je zou kunnen zeggen dat de commerciële uitgevers armer worden door het gegeven dat jij nu ook een uitgever bent. We stelen muziek, films en boeken en voelen ons amper schuldig. De economie die draait om copyrights lijkt op zijn retour. Maar wat levert de digitale revolutie op? De macht verschuift van grote conglomeraties en mediatyconen naar jou, er is meer keuze in content en we zien nieuwe technieken ontwikkeld worden ten behoeve van nieuwe verdienmodellen. Een opleiding Digital Publishing zou tenminste moeten voorzien in lessen historie van verdienmodellen in de media branche en de toekomst van deze verdienmodellen. Misschien ook wel een lesje creatief denken, want de verdienmodellen in de Digital Publishing branche zijn niet altijd even makkelijk toe te passen.
2. Information obesity
We worden overspoeld door informatie. Check jij ook Facebook, Twitter en nu.nl voordat je uit bed stapt? Deze informatie overload kan ervoor zorgen dat we kwalitatief mindere informatie te verwerken krijgen, we een externe druk ervaren – ‘ik moet op de hoogte zijn!’. En ons mentaal minder fit gaan voelen. Lichtpuntje: we worden slimmer en kunnen steeds meer informatie verwerken. We evolueren mee met de digitale tijd.
Lessen doelgroepgericht denken, zijn waar je doelgroep is en dat op een opmerkelijke, leuke of juist shocking manier lijken me hier op zijn plaats. Hoe zorg je ervoor dat de digitale content die je uitbrengt ook daadwerkelijk de doelgroep bereikt èn verwerkt wordt? Voor meer info over information obesity zie ook: We the Web.
3. Quality time please
Uitgevers speelden een cruciale rol bij de content die we voorgeschoteld kregen. Nu hebben we steeds meer de mogelijkheid om zelf te publiceren en een keuze te maken uit al die gepubliceerde content. Hebben we echt behoefte aan “gênante pogingen van honderdduizenden onuitgegeven of in eigen beheer uitgevende romanciers, historici en autobiografen”? (Andrew Keen, The Cult of the Amateur, 2008, p.74). Ja, blijkbaar wel. Kijk naar het succes van Hyves, Facebook of Twitter. Is dat erg? Nee, meestal niet. We kunnen namelijk kiezen voor kwaliteit. We moeten alleen leren wat kwaliteit is. Een lastig college lijkt me, want kwaliteit is subjectief.
Bovenstaand in ogenschouw genomen is Digital Publishing domein van iedereen. De massa en wat zij publiceert kan niet genegeerd worden. Denk bijvoorbeeld aan de revolutie in Egypte en de bijdrage van Facebook, Twitter en andere content geleverd door het individu. Daarom kan wellicht de definitie breder getrokken worden. “Digital Publishing is het digitaal uitgeven van (media)content met een zekere intentie van de zender.” De zender kan dan zowel een commerciële, non-profit maar ook een individuele achtergrond hebben.
De digitale revolutie dwingt tot nadenken over andere verdienmodellen, opleidingen en content. En misschien betekent deze revolutie ook dat het uitgeven en publiceren zelf niet meer het grootste goed is in het vak. En dat de focus verschuift naar andere verdienmodellen en het leren herkennen van kwalitatief goede en relevante content en hoe je deze op een creatieve en doeltreffende manier aanbiedt. Als dit zo is dan is dat een mooie uitdaging voor het nieuwe onderwijs en de uitgeversbranche.