De beste presentatie tijdens het Mediapark Jaarcongres (#MPJC) van vorige week donderdag was die van Kevin Slavin, medeoprichter van Starling TV. Na de verkoop van de door hem opgerichte gamesontwikkelaar Area/Code aan Zynga (inderdaad, die van Farmville), ontwikkelt hij nu in samenwerking met Fremantle Media een sociaal platform voor het gezamenlijk bekijken van live televisie.
In zijn presentatie ging hij in op de nieuwe relatie tussen publiek en televisie aan de hand van begrippen als “laughter from nowhere”, “limbic resonance” en “parasocial relationships”. Ietwat theoretisch, maar rete-interessant en goed gepresenteerd, misschien zelfs wel “TED-waardig”.
Limbische resonantie
Het limbisch deel van onze hersenen maakt dat we de wereld om ons heen niet alleen ervaren op basis van onze eigen perceptie, maar ook aan die van de mensen om ons heen. De mensen in onze sociale omgeving helpen ons die omgeving te interpreteren.
Limbische resonantie is het proces dat we een film die we in de bioscoop veel intenser beleven dan dezelfde film thuis. Dat ligt niet aan de grootte van het scherm of de diepe bas van de woofers, maar (vooral) aan het publiek om ons heen. Het publiek helpt als het ware bij het vertellen van het verhaal en bij het overbrengen van de emoties daarbij.
Jarenlang hebben we het gemis aan deze context op TV opgevangen door o.a. “laugh tracks”, ook wel “laughter from nowhere” genoemd. Machinaal gelach geeft ons een leidraad bij het kijken van een programma. Slavin demonstreerde dat o.a. aan de hand van onderstaande fragment uit Friends waarbij die laugh track is weggelaten, wat een ongemakkelijk gevoel oplevert.
Parasociale relaties
Het volgende begrip dat Slavin introduceerde was “parasociale relaties”. Dat zijn de relaties die wij als toeschouwer voelen met een karakter uit een film of serie. Als je ooit droevig bent geweest over het overlijden van een hoofdpersoon uit een film of serie, dan had je dus zo’n parasociale relatie met die figuur.
Met de opkomst van sociale media gaan we deze connecties steeds minder voelen met de karakters op TV en meer met het publiek zelf, naarmate deze karakters en het publiek steeds meer in elkaar gaan overvloeien. Dat gebeurt op vier verschillende manieren:
1. Audience as character. Dit is het voorbeeld van reality TV en talentenshows als Idols: mensen uit het publiek nemen deel aan een programma en het publiek speelt zelf ook een rol door te stemmen e.d.
2. Character as audience. Het voorbeeld hierbij was van Anthony Bourdain, TV-kok bij Travel Channel. Tijdens de uitzendingen van eerder opgenomen programma’s was hij actief op Twitter, reageerde op zijn publiek, etc. Dit leverde flinke pieken op in mentions, etc.
3. The audience become characters. Brand Fiction is een bedrijf dat TV-karakters als personages onderhoud in social media. Zo onderhouden ze 40 karakters van Mad Men op o.a. Twitter. Maar er zijn minimaal 150 karakters op Twitter, wat betekent dat er 110 door kijkers worden “gespeeld”. En er zijn hele groepen die Glee naspelen, eigen audities doen, etc.
4. The audience as individual characters. Met de overgang van stemmen via SMS naar stemmen via Facebook, zoals bij The X-Factor, wordt het stemmen publiek: iedereen kan de stemmen zien. En vergelijkbaar is de website van Conan O’Brien’s show tijdens de uitzending: deze toont de reacties van de kijkers met daarbij (uitvergroot) hun foto’s. De site is daarmee een extensie van het publiek en niet van de show.
Een belangrijk gevolg van de vervlechting van karakters met het publiek is dat gesynchroniseerde consumptie van video -oftewel: het kijken van live TV- in waarde toeneemt. Want de parasociale relaties die je opbouwt met de overige leden van het publiek versterken het effect van het programma dat je kijkt. Een mooi tegengeluid tegen wat tot voor kort de natte droom was: “watch whatever you want, whenever you want, wherever you want”.
Parasocial media
Deze verstrengeling van karakters en publiek bieden mooie kansen voor wat Slavin “parasocial media” noemt. Hij besluit zijn presentatie met een aantal punten waar je op moet letten bij de ontwikkeling daarvan, zoals:
- hoe structureer en aggregeer je alle informatie over een onderwerp (vaak worden bijv. meerdere hashtags gebruikt);
- hoe filter je de -soms enorme hoeveelheid- feedback van het publiek zodat het te behappen én relevant is;
- hoe zorg je dat de ‘e-mail inbox’-achtige stroom van informatie van nu (bijv. tweets) beter past bij de TV-beleving.
Kijken!
Ja, dit is een lange post geworden. Dat komt omdat de presentatie erg “informatiedicht” is. Laat dat je niet afschrikken en kijk vooral.
Een hele dikke “must see” voor iedereen die geïnteresseerd is in (de toekomst van) social TV!